ارتباط پریشانی در GMDSS چیست؟

اینسیستم جهانی خطر و ایمنی دریایی(GMDSS) مجموعه ای از پروتکل ها و نسخه های قوانین پذیرفته شده و پذیرفته شده جهانی است که ایمنی ناوبری و حمل و نقل را تضمین می کند. تجهیزات GMDSS برای افزایش ایمنی و آسان‌تر و سریع‌تر نجات کشتی‌ها، قایق‌ها و هواپیماهای مضطرب استفاده می‌شود. اینGMDSSبه یک کشتی در مضیقه امکان می دهد با استفاده از سیستم های رادیویی مختلف هشدار ارسال کند. به لطف این سیستم، هشدارها امکان دریافت احتمالی بسیار بالایی توسط مقامات امداد و نجات ساحلی و/یا سایر شناورهای منطقه وجود دارد.

از زمان اختراع رادیو در پایان قرن نوزدهم، کشتی‌ها در دریا به کد مورس که توسط ساموئل مورس اختراع شد و برای اولین بار در سال 1844 استفاده شد، برای مخابره و ایمنی ارتباطات از راه دور متکی بودند. اما این میانگین برای اطمینان از ایمنی در دریا در حجم کامل، دشوار و به اندازه کافی قابل اعتماد به نظر نمی رسید.

بنابراین سازمان بین المللی دریانوردی (IMO)، یک آژانس سازمان ملل متحد که متخصص در ایمنی کشتی ها و جلوگیری از آلودگی دریاها توسط کشتی ها است، شروع به بررسی راه هایی برای بهبود مشکلات دریایی و ارتباطات ایمنی کرد.

یک سیستم جدید که به ابزارهای ماهواره‌ای و خدمات رادیویی روی زمین متکی است، علاوه بر این، اعلان‌های خطر بین‌المللی را از کشتی به کشتی مبتنی بر کشتی به ساحل (مرکز هماهنگی نجات) تغییر داده است. GMDSS قابلیت هشدار و مکان یابی خودکار کشتی ها را برای مواردی که زمانی برای ارسال تماس SOS یا MAYDAY وجود ندارد تضمین می کند. و برای اولین بار، این سیستم از کشتی‌ها می‌خواهد که اطلاعات ایمنی دریایی را که می‌تواند از یک مشکل جلوگیری کند، دریافت کنند. در سال 1988، IMO کنوانسیون ایمنی جان در دریا (SOLAS) را اصلاح کرد و کشتی‌های مشمول آن را ملزم به تجهیزات GMDSS کرد. چنین کشتی هایی باید تا 1 آگوست 1993 NAVTEX و EPIRB های ماهواره ای را حمل می کردند، و باید تا 1 فوریه 1999 همه تجهیزات GMDSS دیگر را جابجا می کردند. طبق قانون مخابرات سال 1996، کشتی های ایالات متحده مجاز به استفاده از GMDSS به جای تجهیزات تلگراف مورس بودند.

GMDSS فناوری جدیدی را معرفی کرده است که ارتباطات رادیویی دریایی را کاملاً متحول کرده است. سیستم جدید هشدار پریشانی را قادر می سازد تا به طور خودکار در برد طولانی با قابلیت اطمینان بسیار بالاتری ارسال و دریافت شود.

GMDSS از سیستم های مختلفی تشکیل شده است که برخی از آنها جدید هستند، اما بسیاری از آنها مدت ها قبل مورد استفاده قرار گرفته اند. این سیستم برای انجام وظایف زیر در نظر گرفته شده است: هشدار (از جمله تعیین موقعیت واحد در شرایط اضطرار)، هماهنگی جستجو و نجات، مکان یابی (خانه)، پخش اطلاعات ایمنی دریایی، ارتباطات عمومی، و ارتباطات پل به پل. الزامات خاص کالسکه رادیویی به منطقه عملیاتی کشتی بستگی دارد، نه تناژ آن. GMDSS همچنین ابزارهای پشتیبان هشدار خطر و منابع انرژی اضطراری را در نظر می گیرد.

کشتی های تفریحی نیازی به رعایت آنها ندارندرادیو GMDSSالزامات کالسکه، اما باید به طور فزاینده ای از رادیوهای VHF با تماس انتخابی دیجیتال (DSC) استفاده شود. کشتی‌های زیر 300 تناژ ناخالص (GT) مشمول الزامات GMDSS نیستند.

تجهیزات GMDSS باید کارکرد ساده داشته باشند و (در صورت لزوم) برای عملیات بدون مراقبت طراحی شده باشند.

هشدارهای خطر باید از موقعیتی که کشتی معمولاً در آن جابه‌جا می‌شود (یعنی پل) پرتاب شود. همچنین EPIRB ها باید در نزدیکی آن مکان نصب شوند یا قابلیت فعال سازی از راه دور را داشته باشند.

یک نسخه ساده از تجهیزات مورد نیاز SOLAS برای حمل هر منطقه دریایی در زیر توضیح داده شده است.

از آنجایی که سیستم های رادیویی مختلف گنجانده شده در GMDSS دارای محدودیت های فردی با توجه به برد و خدمات ارائه شده هستند، تجهیزات مورد نیاز برای حمل توسط کشتی بر اساس منطقه عملیاتی کشتی تعیین می شود. GMDSS اقیانوس های جهان را به چهار ناحیه مجزا تقسیم کرده است. همه کشتی ها ملزم به حمل تجهیزات مناسب با منطقه دریایی یا مناطقی هستند که در آن تجارت می کنند.